Jack Bogle's laatste waarschuwing aan de investeringssector: "Vergeet de kleine man die je bedient niet"

In zijn laatste boek, 'Stay the Course', waarschuwde Jack Bogle investeerders en professionals voor een komende strijd in vermogensbeheer.

Hij had de afgelopen jaren nauwlettend toegekeken hoe een groeiend aantal academici vragen stelde over de omvang van grote passieve fondsbeheerders, zoals Vanguard, BlackRock en State Street Global.

Zullen ze, als ze groeien, te veel van de stemgerechtigde aandelen van Amerika's grootste bedrijven controleren in de mate dat ze de concurrentie aantasten? Het is een vraag die de komende tien jaar of langer de regulering van de beleggingsfondsensector zou kunnen bepalen. Sommige voorstellen vragen al om regels die zouden bepalen welke fondsen aandelen van welk bedrijf mogen bezitten, wat, zo merkte Bogle op, het hele idee van een onbeheerd fonds - het indexfonds - zou omzeilen. *gebruik voor extra geld op de valutamarkt onze forex robot*

Hij maakte zich grote zorgen dat toezichthouders en de industrie bij het oplossen van het structurele probleem de belangrijkste begunstigden van indexfondsen zouden vergeten: de mensen die hij 'de kleine man' noemde, investeerders uit de middenklasse.

“In de komende jaren moeten al diegenen die geïnteresseerd zijn in de toekomst van vermogensbeheer zich aansluiten bij de strijd tegen grotendeels niet-ondersteunde theorieën die … de enige beste optie die onze families hebben om te beleggen om rijkdom te vergaren, zouden vernietigen: het kopen en houden van aandelen in een breed gediversifieerde , low-cost beursindexfonds”, schreef hij.

Ik heb Bogle, die op woensdag 16 januari stierf, ongeveer zes keer geïnterviewd in de afgelopen vijf jaar. Ik heb in de loop van mijn carrière honderden CEO's geïnterviewd; Bogle torende boven bijna elke bedrijfsleider uit. Hij was een leeuw van de investeringswereld, een van de meest invloedrijke mensen van de 20e eeuw. Maar wat Jack persoonlijk opviel, was zijn gevoel voor waarden, de genuanceerde manier waarop hij erover nadacht en hoe hard hij werkte om ze in stand te houden.

Jack kwam altijd op voor de kleine man. Onder de buitenkant van de wereldberoemde CEO vond ik hem een ​​aardige en attente man.

Ik interviewde hem voor het eerst toen ik pas gescheiden was, met twee kinderen, geen baan, heel weinig geld en een flauw idee dat ik het zou kunnen maken als freelanceschrijver. Jack en ik hadden een goed telefonisch interview - hij lachte en haalde herinneringen op aan de fiets waarvoor hij als kind had gespaard. Toen vatte ik de moed in mijn handen en vroeg of hij voor een persoonlijk gesprek wilde gaan zitten.

Ik kwam aan op kantoor en ontdekte meteen dat ik vergeten was een pen mee te nemen. "Wat voor soort schrijver ben jij?" raspte hij, knorrig klinkend. De lage salontafel in zijn kantoor lag vol papieren. Hij had berekend hoe lage kosten correleerden met hogere opbrengsten.

Maar op de een of andere manier dwaalden we af op persoonlijk terrein. Hij was niet rijk opgegroeid, vertelde hij me. Zijn moeder werkte tijdens de Grote Depressie zelfs in een cadeauwinkel om eten op tafel te zetten. 'Je kunt je gewoon niet voorstellen hoeveel last ze dag na dag had', zei hij. 'Ik kan me niet herinneren dat ze ooit klaagde. Het leven heeft veel lasten. Ze heeft ze nooit laten zien.

Ik barstte in tranen uit, denkend aan de manier waarop moeders hun pijn proberen te verbergen voor hun kinderen en hoe de kinderen het bijna altijd weten. 'Ik ben ook een alleenstaande moeder,' zei ik, verbijsterd over mijn eigen gebrek aan professionaliteit. "Het spijt me zeer." De humeurige CEO smolt weg. Hij begon ook te huilen.

We gingen verder met praten over zijn ouders, het alcoholisme van zijn vader en hoe Jack zijn vader had vergeven. Het zette de toon voor alle vervolginterviews die ik in de loop der jaren met hem had. Hij was bijna altijd bereid om tijdens een plotselinge marktdaling aan de telefoon te springen, omdat hij een kop van hem kende: “Stop. "Niets doen" zou veel Amerikanen ervan weerhouden in paniek te raken en te verkopen terwijl de markt aan het dalen was.

Hij werkte hard om een ​​gevoel van prioriteiten te behouden en zijn eigen overmoed de kop in te drukken. Dit was geen sinecure, aangezien de aanbidding die op hem gericht was soms gênant kon zijn, zoals hij me eens vertelde. Een van zijn verrassende tactieken was poëzie.

OPMERKING: U kunt de juiste handelsstrategie niet vinden? als je geen tijd hebt om alle instrumenten van de handel te bestuderen en je geen geld hebt voor fouten en verliezen - handel dan met de hulp van onze Keltner-kanaal forex-robot ontwikkeld door onze professionals. Ook kunt u testen in Metatrader onze forex scalping robot gratis download .

Ja, je hoort het goed: poëzie. Hij las het en leerde het uit zijn hoofd, deels om zichzelf de ruimte te geven voor introspectie die volgens hem nodig is om een ​​goed beoordelingsvermogen te behouden. Hij wist hoe gemakkelijk het is voor een wereldberoemde CEO om onuitstaanbaar te worden. Hij bewaarde een exemplaar van "Ozymandias" in zijn kantoor. Ik vroeg hem waarom.

“Het eerste dat in me opkomt is: 'Beperk de arrogantie, vriend. Wat je hebt gebouwd, zal niet eeuwig duren. Niets duurt eeuwig'', vertelde hij me per e-mail. Maar hij probeerde Vanguard en de indexrevolutie duurzaam op te bouwen. Dat betekende dat ze hun beider identiteit moesten koppelen aan een altruïstische missie. "Mensen zijn belangrijk, en zorg voor de mens met wie we dienen - en wie we dienen - moet de ziel zijn van elke instelling die zijn zout waard is", schreef hij. "Ik vermoed dat Ozymandias niet zo geïnteresseerd was in zorgen, behalve over zichzelf en zijn werk."

'Je hebt niet om een ​​opstel gevraagd,' voegde hij eraan toe. "Pak wat je nodig hebt." In mijn laatste interview met hem, iets meer dan een jaar geleden, hadden we het over "op koers blijven" en hoe hij van plan was door te gaan met zijn missie om individuele investeerders te dienen tot aan zijn leven. Dat deed hij, net zijn laatste boek afmakend, met die waarschuwing van de man die was geëvolueerd van een arrogante jonge CEO tot het geweten van de investeringsindustrie.

Hij zal worden herinnerd voor het lanceren van de indexrevolutie en 's werelds grootste beleggingsfonds. Maar hij geloofde dat de revolutie en het bedrijf slaagden vanwege de waarde die hij ervoor zorgde dat ze belichaamden: het helpen van investeerders uit de middenklasse. Zijn laatste waarschuwing aan de investeringsindustrie: vergeet niet wie u dient.